ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ :Φερόμαστε σε όλους με τον ίδιο τρόπο;

Δυστυχώς για κάποιους μορφωθήκαμε, (έστω και λίγο) και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα δυο πράγματα παραπάνω από πλευράς εκπαίδευσης σε σχέση με τους γονείς μας.......Το υλικό είναι από μια εργασία που είχα κάνει μαζι με συμφοιτητές μου στο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για ένα αμφιλεγόμενο παιδαγωγικό πείραμα που είχε γίνει στην Αμερική την δεκαετία 1960-70. Έχει σχέση με την διάκριση, την έλλειψη δημοκρατίας, προβλήματα στην λειτουργία της και τον ρατσισμό. Καθόλα επίκαιρο......

Στέργιος Αστερίου 
 Προπονητής του Αθλητικού Συλλόγου 'ΚΟΛΙΝΔΡΟΣ'

Εαν έχετε 15 λεπτά χρόνο να παρακολουθήσετε έστω μόνο το πρώτο βίντεο, θα το βρείτε πολύ ενδιαφέρον και θα σας βάλει σε σκέψεις.  Είναι ποιο εύκολο για τους αγγλομαθείς άλλα και οι υπόλοιποι μπορούν να προσπαθήσουν με την χρήση των υποτίτλων στο youtube.

Το συγκεκριμένο υλικό το βρήκα στο 'Κουτί της Πανδώρας' http://www.koutipandoras.gr.

Ο ρατσισμός είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του καθαρότερο, καλύτερο από κάποιους άλλους, ακόμα κι αν τις διαφορές πάνω στις οποίες στηρίζει την ανωτερότητά του δεν πάλεψε καθόλου για να τις αποκτήσει, αλλά τις κληρονόμησε, όπως διαφορετικό χρώμα δέρματος, ή ματιών.
Ένας μαύρος, γεννημένος στην Ελλάδα, νιώθει Έλληνας, αλλά για κάποιους δεν είναι. Ο Γιάννης Αντετοκούμπο έπρεπε να μπει στο NBA για να “τιμηθεί” με την ελληνική υπηκοότητα. Την ίδια στιγμή, η “αρεία” Χρυσή Αυγή αναλώνεται σε πικρόχολα σχόλια που περιλαμβάνουν μαϊμούδες και μπανάνες.
Το 1970, η Τζέην Έλλιοτ, δασκάλα δημοτικού, πραγματοποίησε ένα διήμερο πείραμα. Την πρώτη μέρα, έπεισε τα παιδιά πως όσα έχουν μπλε μάτια είναι ανώτερα από όσα έχουν καφέ μάτια, και πως από εκείνη τη στιγμή θα είχαν πλεονεκτική θέση έναντι των καφέ στα πάντα: Οι μπλε θα είχαν μεγαλύτερο διάλειμμα ενώ οι καφέ θα έμεναν μέσα, σε καμία περίπτωση οι καφέ δεν θα μπορούσαν να παίξουν με τους μπλε, ενώ οι καφέ θα έπρεπε να φοράνε κολάρο ώστε να ξεχωρίζουν και να πίνουν νερό από τον ψύκτη μόνο με ποτήρι.
Τη δεύτερη μέρα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Τώρα, οι καφέ είναι καλύτεροι, πιο έξυπνοι, έχουν παραπάνω διάλειμμα και απολαμβάνουν όλα όσα απολάμβαναν την προηγούμενοι οι μπλε. Οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά των παιδιών καταγράφηκαν από κάμερες. Μια ήρεμη τάξη, με χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν και διασκέδαζαν, χωρίστηκε στη μέση. Για πρώτη φορά, υπήρξε συμπλοκή στην αυλή του σχολείου μεταξύ καφέ και μπλέ ματιών, με τους τελευταίους να αποκαλούν υποτιμητικά τους μέχρι πριν λίγο φίλους τους “καφεμάτηδες”, όπως αποκαλούσαν οι γονείς τους τους μαύρους, “αράπηδες”. Για πρώτη φορά, τα παιδιά ένιωθαν το βάρος της φυλετικής διάκρισης και του ρατσισμού στις πλάτες τους, για κάτι που δεν επέλεξαν να έχουν (καφέ ή μπλε μάτια) και που δεν μπορούσαν να αλλάξουν. Αντιθέτως, όταν βρίσκονταν στην πλεονεκτική θέση του ανώτερου, κατόπιν εντολής δασκάλας, η «ψυχολογία του ευνοημένου» τα ωθούσε στο να είναι πιο χαρούμενα και να λύνουν ασκήσεις πολύ πιο γρήγορα.
Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο, το οποίο μάλιστα παρακολούθησαν τα ίδια παιδιά αρκετά χρόνια αργότερα, ως ενήλικες.

 

πηγή: http://www.koutipandoras.gr

 

Μία τάξη φυλετικά διαχωρισμένη. 

Στο δεύτερο, μεγαλύτερης διάρκειας βίντεο, το οποίο έχει κι ελληνικούς υποτίτλους, βλέπουμε καλύτερα την απήχηση που είχε όλο αυτό το πείραμα και στους συμμετέχοντες αλλά και σε αυτούς που το παρακολούθησαν.

 

Η πρώτη δουλειά του δασκάλου δεν είναι να σε μάθει γράμματα. Η πραγματική του δουλειά είναι αυτό που έλεγαν οι παππούδες μας προσπαθώντας να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο: “Να γίνεις άνθρωπος”.

Στο παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα που έκανε το 1970 η κ. Jane Elliott, δασκάλα της 3ης δημοτικού το οποίο κινηματογραφήθηκε για λογαριασμό του ABC News, βλέπουμε πως μέσα σε μια εβδομάδα η δασκάλα δίδαξε τα παιδιά έμπρακτα τι σημαίνει ρατσισμός και πόσο άδικος κι ανόητος είναι.

Το πείραμα ξεκινάει ρωτώντας τα παιδιά αν φερόμαστε σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Εκείνα ξέρουν πως όχι. Ξέρουν πως δεν φερόμαστε το ίδιο στους μαύρους, στους κίτρινους, στους κόκκινους... γενικά σε όσους δεν μας μοιάζουν. Ήξεραν πως τους αποκαλούμε με διάφορα υποτιμητικά ονόματα όπως “βρωμονέγρος”, “κιτρινιάρης”, "κοκκινομούρης" κ.α.

Η δασκάλα λέει τότε, ότι θα πρέπει να χωριστούν σε δύο ομάδες, εκείνους που έχουν μπλε μάτια κι εκείνους που έχουν καφέ μάτια. Αμέσως άρχισε να τους εξηγεί τους κανόνες:

Εφόσον η ίδια ήταν γαλανομάτα, οι Γαλανομάτηδες:

• θα έχουν προτεραιότητα σε όλα.
• Θα είναι ανώτεροι από τους άλλους γιατί είναι πιο έξυπνοι και πιο σπουδαίοι.
• Θα έχουν την εύνοια της δασκάλας.
• Θα έχουν μεγαλύτερο διάλειμμα.
• Θα πηγαίνουν πρώτοι στην καφετέρια.
• Θα έχουν καλύτερη μεταχείριση.

Από την άλλη, οι Καστανομάτηδες:

• απαγορευόταν να παίζουν μαζί τους στο διάλειμμα
• απαγορευόταν να χρησιμοποιούν τα παιχνίδια της παιδικής χαράς
• θα είχαν πιο μικρό διάλειμμα σαν χαζοί που είναι
• θα έπρεπε να περιμένουν για να φάνε στο εστιατόριο μετά από τους Γαλανομάτηδες.
• για να ξεχωρίζουν θα έπρεπε να φοράνε έναν γιακά που θα έδειχνε πως είναι κατώτεροι και είναι πιο ανόητοι από τους Γαλανομάτηδες.

Ήδη, από την πρώτη κιόλας μέρα που εφαρμόστηκε το μέτρο, οι γαλανομάτηδες άρχισαν να πιστεύουν πως όντως ήταν ανώτεροι και η συμπεριφορά τους άλλαξε. Άρχισαν να προσβάλλουν ανοιχτά τους άλλους απολαμβάνοντας παράλληλα τα προνόμιά τους. Οι Καστανομάτηδες ένοιωθαν απαίσια. Χωρίστηκαν από παιδιά με τα οποία μέχρι χτες ήταν φίλοι κολλητοί και το όνομα “Καστανομάτης” ξαφνικά έγινε βρισιά! Τους έπνιγε η αδικία.

Δυο μέρες μετά το συζήτησαν στην τάξη. Αφού μίλησαν όλοι η δασκάλα τότε τους είπε ότι τελικά οι Καστανομάτηδες ήταν οι πιο έξυπνοι και σπουδαίοι και θα έπρεπε να βγάλουν τα κολάρα τους και να πάρουν τα προνόμια των Γαλανοματηδων! Πλήρης ανακατάταξη! Οι Γαλανομάτηδες ένοιωθαν ακόμη πιο κατάφωρη την αδικία, κι ας είχαν αδικήσει τους φίλους τους και οι ίδιοι προηγουμένως.

Στο τέλος του πειράματος, άρχισαν να συζητάνε όλοι για το αν είναι σωστό να κρίνουμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος από εμάς, ή ματιών, ή τέλος πάντων με γνώμονα τη διαφορετικότητά του από εμάς. Όλα τα παιδιά φώναξαν έντονα πως ΟΧΙ. Δεν πρέπει να γίνεται αυτό. Μάλιστα, θέλησαν και να πετάξουν τα κολάρα τους στο καλάθι των αχρήστων.

Τέλος, η δασκάλα επαναλάμβανε σε τακτά διαστήματα, εφόσον τους είχε διδάξει έμπρακτα και πείσει ποιο ήταν το σωστό, εφόσον το είχαν δει και οι ίδιοι “μετά μάτια τους” ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ίσοι και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα παντού. Ότι είναι εύκολο να συνηθίσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από κάποιους άλλους μόνο και μόνο με βάση κάποια χαρακτηριστικά τους και όχι την συμπεριφορά τους. Ότι η διαφορετικότητά τους είναι πηγή ομορφιάς και δεν πρέπει να αποτελεί βρισιά. Ότι οι φίλοι μας είναι αδύνατον να είναι ολόιδιοι με μας και αυτό είναι ωραίο. Και το σημαντικότερο: Πρέπει να προσπαθείς να έρθεις στη θέση του άλλου και να καταλάβεις πως νοιώθει...

Συνεπώς, το πως γαλουχείται ένας άνθρωπος και με τι ιδέες μεγαλώνει, παίζει τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα ζωή του αλλά και στην παγκόσμια ιστορία.

Δείτε το ντοκιμαντέρ, είναι μόνον 15 λεπτά αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Ευχαριστώ τον Γιώργο Ράλλη που έγινε η αφορμή να το δω.

Στο δεύτερο, μεγαλύτερης διάρκειας βίντεο, το οποίο έχει κι ελληνικούς υποτίτλους, βλέπουμε καλύτερα την απήχηση που είχε όλο αυτό το πείραμα και στους συμμετέχοντες αλλά και σε αυτούς που το παρακολούθησαν.

πηγή: Αννυ Λιγνου.

www.e-fungus.gr